Nazywam się Piotr Nowak. Mam 26 lat.

Kontakt z osobami niepełnosprawnymi mam od dziecka, dzięki mojemu kuzynowi Grzegorzowi, który choruje na Wrodzoną Łamliwość Kości.

Jeździłem jako dziecko do niego na wakacje i nadal to robię. Przyznaję, że bardzo miło spędzałem tam czas, ale sporów nie brakowało. Liczne sprzeczki z nim, po latach uświadomiły mi, że traktowałem go jak zwyczajnego człowieka. Rozmawiałem z nim, śmialiśmy się z siebie nawzajem i kłóciliśmy się, czyli zachowywaliśmy się tak jak inni. Czasem gdy zacząłem jeździć z kuzynem na mecze zarówno Lecha Poznań jak i Reprezentacji Polski, poznawałem jego kolegów z niepełnosprawnością.

Okazywali się ludźmi, z którymi można rozmawiać na przeróżne tematy. Ja nadal miałem liberalne podejście dotyczące przerywania ciąży. Mój światopogląd zaczął się zmieniać…

Pierwszym punktem zapalnym była pewna rozmowa, podczas podróży do Rzeszowa z młodym chłopakiem z ZD. Powiedziawszy mu, że jestem zwolennikiem kompromisu aborcyjnego w Polsce on odrzekł: „Czy mnie też byś zabił?” Totalnie mnie to zamurowało. Zacząłem się wypierać, że oczywiście bym tego nie zrobił; na co on odrzekł z lekkim sarkazmem: Ale kompromis mnie nie dotyczy. Pamiętam, że tego dnia czułem się okropnie i kiedy przeczytałem czego dotyczy kompromis, uznałem jakbym komuś odebrał największe prawo…prawo do Życia.

Parę tygodni później poznałem Kamila Prezesa Stowarzyszenia „Wojownicy Życia”. Prywatnie jednego z moich najlepszych kumpli. Historia zaczęła się od tego, że miałem z nim jechać na zjazd młodzieży do Poznania. Niechętnie się zgodziłem, ponieważ to była trasa, z której nadrabiałem kilkadziesiąt kilometrów, ale mimo to polubiłem go. Z upływem czasu zaczął mi coraz bardziej imponować zarówno swoją wszechstronną wiedzą i faktem, że pomimo niepełnosprawności, był w stanie usamodzielnić się, a nie każdy potrafi to zrobić. Pozytywnych zaskoczeń nie było końca. Kamil również jest utytułowanym sportowcem. Ma na koncie m.in. wicemistrzostwa Polski w lekkiej atletyce dla niepełnosprawnych. Jego historia całkowicie zmieniła moje podejście do zarówno osób niepełnosprawnych, jak i do aborcji, mylnie nazywanym „prawem człowieka”.

Podczas gorącego okresu związanego z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego dotyczące aborcji eugenicznej, zadzwoniła do mnie znajoma i zaproponowała, że skoro jesteśmy temu przeciwni, to nie możemy ludzi z niepełnosprawnościami zostawić samym sobie. Poparłem jej pomysł, ponieważ zauważyłem, że środowiska, które opowiadają się po stronie życia, tylko składają deklaracje a osoby z niepełnosprawnością były i nadal są wykluczane. Zadzwoniłem z tą wiadomością do Kamila. Oczywiście był podekscytowany tym pomysłem i tak w czwórkę: czyli ja, znajoma Kasia, Kamil i Agnieszka, podjęliśmy się tego zadania.

Podczas weekendowego tournee po Polsce, poznałem kolejnych wartościowych ludzi, poznawałem ich cele i pasje w życiu. Imponuje mi ich wiedza intelektualna i zaradność w życiu codziennym.