Prezes Zarządu
Kamil Skitek
Postanowiłem utworzyć to stowarzyszenie, aby pomóc innym uwierzyć w siebie i w swoje możliwości.
Więcej o mnie?
Zapraszam na podstronę: https://wojownicyzycia.pl/zarzad/
e-mail:kontakt@wojownicyzycia.pl
Poznaj członków Stowarzyszenia Pomocy Osobom Niepełnosprawnym “Wojownicy Życia“, bez których to stowarzyszenie nie mogłoby istnieć. Każdy z nich jest wyjątkowy.
Nazywam się Adamczewski Mikołaj. Mam 26 lat, mieszkam w Wągrowcu, miejscowości położonej niedaleko Poznania. Ukończyłem szkołę średnią z tytułem technika informatyka. Obecnie pracuję w rodzinnym sklepie z branży rowerowej, gdzie zajmuję się sprawami biurowymi oraz IT. 
Od dziecka zmagam się z czterokończynowym porażeniem mózgowym, jednakże mam to szczęście, że dzięki wsparciu najbliższych osób oraz pracy fizjoterapeutów funkcjonuję samodzielnie i cieszę się niemal pełną niezależnością.
W czasach szkolnych bardzo chętnie angażowałem się w rożnego rodzaju sprawy społeczne i akcje charytatywne. Miałem okazję zostać jednym z ambasadorów kampanii „Drugie Życie” promującej transplantacje, czy też reprezentować szkołę jako radny I kadencji Młodzieżowej Rady Miejskiej w Wągrowcu (od 2012 do 2014 r.).
Pasjonuje mnie sport. Uwielbiam aktywnie spędzać czas biegając, czy też ćwicząc na siłowni pod okiem trenera. Jestem aktywnym kibicem Kolejorza. Zamiłowany w piłce nożnej, postanowiłem wspierać różne inicjatywy kibicowskie, takie jak „Wiara Powstańcom”. Brałem również udział w wyjazdach, mających na celu wsparcie humanitarne dla Polaków na Litwie, Ukrainie i Rumunii.
Kieruję się w życiu maksymą „per aspera ad astra”, czyli „przez trudy do gwiazd”. 
Nazywam się Łukasz. Pochodzę z małej wioski o wdzięcznej nazwie Stopnica, znajdującej się w okolicach Buska-Zdroju. Od urodzenia cierpię na przepuklinę opono-rdzeniową, poruszam się na wózku. Mój stan po urodzeniu lekarze oceniali jako krytyczny i nie dawali mi dużych szans na przeżycie. Bóg przewidział dla mnie jednak inną przyszłość 
Wychowywałem się na terenach wiejskich, na których moi rodzice prowadzą własne gospodarstwo rolne. Od najmłodszych lat interesowałem się techniką rolniczą. W trzeciej klasie gimnazjum, podczas przygotowań do testu gimnazjalnego, postawiony przed wyborem dalszej drogi kształcenia zdecydowałem, że chciałbym powiązać pasję z kreowaniem własnej kariery zawodowej.
Niestety, moje starania w dostaniu się do technikum rolniczego zakończyły się niepowodzeniem. Podczas pobytu w szpitalu wychowawczyni opowiedziała mi o działającym niedaleko Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Busku Zdroju. Po wakacjach podjąłem tam naukę. Wybór ten okazał się jednym z przełomowych w moim życiu, gdyż poznałem tam wiele życzliwych osób i zyskałem wielu prawdziwych przyjaciół. Otworzyły się też przede mną nowe możliwości.
Zacząłem wykazywać się w sporcie. Ćwiczyłem pod okiem mojego nauczyciela Jerzego Płonki, będącego trenerem klubu START Kielce. Zawodnikiem tego klubu jestem do dziś. Już na początku mojej kariery sportowej zacząłem zdobywać medale na arenie ogólnopolskiej – zarówno w zawodach lekkoatletycznych, jak i wyciskaniu sztangi leżąc. W zawodach tej drugiej dyscypliny startowałem z kolei z klubu START Tarnów. Gdy zdiagnozowano u mnie padaczkę, niespodziewanie musiałem porzucić podnoszenie ciężarów. Pozostałem jednak przy lekkoatletyce.
W szkole skupiałem się na nauce i rozwijaniu swojej pasji. Pojawiła się możliwość odbycia praktyki w firmie produkującej oraz sprzedającej własne maszyny rolnicze ,,P.P.U.H. DEXWAL”. Okres pobytu w ośrodku był czasem wzmożonej, często samodzielnej nauki do egzaminu dojrzałości. Mimo przeciwności losu udało mi się uzyskać zamierzony cel, jakim było zdanie matury i dostanie się na wymarzone studia.
Przed rozpoczęciem zajęć na uczelni powstało u mnie wiele obaw. W wakacje, poprzedzające pierwszy semestr studiów, poddałem się operacji prostowania nóg. Druty i założony gips utrudniały mi poruszanie się. Musiałem więc zmierzyć się z nowymi trudnościami. Wola walki zwyciężyła.
Mimo krótkiego okresu stacjonarnej nauki udało mi się szybko zyskać sympatię studentów, wykładowców, władz uczelni oraz pracowników akademika, którym zawsze będę wdzięczny za okazywaną pomoc i wsparcie.
Łukasz Woźniak – Członek Stowarzyszenia Wojownicy Życia